den tijd dien houde nie tegen...

Vorige week genoten van een zalig concert in de Handelsbeurs van Lieven Tavernier.  Met zijn Gentse versie van "The times they are a changing" van Bob Dylan knipoogt hij naar de actualiteit.  Voor mij was het een knipoog naar mijn blog. pff...

met ietwat meer media-kennis werk ik graag mijn berichtje bij...  

Wie wil kan hieronder meegenieten van het laatste bisnummer van die voorstelling, duidelijk à l' improviste.   't Is een uitzonderlijke bezetting met het United Brass Orkest, Sarah D'hondt en vooral De Zondaars zijn oude bekenden bij zijn optredens... 
En plein form is hij hier te zien, zeker als je weet dat hij bij zijn eerste songs zijn gitaar maar amper kan vasthouden van de stress... en dat er dan altijd wat verkeerd loopt... Je ziet hem zo door het podium zakken.  

Lieven Tavernier is één van mijn favoriete leraars... Op Sint-Lucas, in mijn meesterjaren volgde ik twee keuzevakken bij hem: poëzie en Duitse literatuur.  Echt geweldig.  Niet alleen wat hij geeft, maar vooral hoé hij het geeft, blijven mij het meest bij.  Als je hem kent uit de les, of gewoon, kan je nauwelijks geloven dat hij zo'n podiumvrees heeft.  Op de link bij zijn naam hoor je het hem zelf vertellen.  Het doet me lachen, zo is hij echt. 
Lieven maakt kleinkunstmuziek van topniveau.  Jan de Wilde heeft twee prachtige nummers van hem bekend gemaakt: "De eerste sneeuw" en "De fanfare van honger en dorst".

Hij vertelde me dat kinderen "De eerste sneeuw" zeer graag horen. En van 't één kwam 't ander: een prachtig optreden in mijn klas.  Hij kan ook zo mooi vertellen, de leerlingen hingen aan zijn lippen, ze vertellen er nog van.  "De eerste sneeuw"en "De Cuba" waren ook voor mij nog nooit zo mooi geweest als dan.  Op de playbackshow van onze school was naast de vele jumpnummers ook "De eerste sneeuw" te zien: verrassend, knap en gedurfd.